شاید انتخاب این تیتر آن هم در فضای توأم با هراس و نگرانی از بابت احتمال شیوع افزون تر ویروس نحس کرونا، عجیب و تا حدی دور از انتظار باشد اما اگر به واقع جور دیگری به قضایا نگاه کنیم، کمی به نگارنده حق می دهید.
خواهم گفت، اندکی صبر!
به عقیده من، انتشار ویروس کرونا در کشور گرچه تا همین حالا هم باعث و بانی برخی نگرانی های جدی شده اما از سوی دیگر سبب شده تا دست کم چند روز و چند هفته ای بیشتر به یاد نعمت هایی بیفتیم که پیش از این چندان قدردان آن ها نبوده ایم.
حداقلش این است که این روزها و ایضاً شب ها بیشتر به اهمیت این حدیث شریف نبوی پی برده ایم که فرمود: "نِعْمَتَانِ مَجْهُولَتَانِ الْأَمْنُ وَ الْعَافِيَه؛ دو نعمت است که ناشناخته است، امنیت و تندرستی."
به تعبیر یکی از اساتید اخلاق حوزه ، ما گاهی آن قدر درگیر دو دو تا چهارتای زندگی حیوانی و شهوانی خود هستیم که اصلاً حواسمان نیست خدا به ما چه چیزهایی داده و از ما چه خواسته است. اساساً برای چه خلق شده ایم و در این موقِف دنیا قصد و غرضمان باید چه باشد؟!
واقعیت غیرقابل تردیدی که وجود دارد این است که پروردگار مهربان، نعمت های بسیاری به ما ارزانی داشته که عمدتاً ما از آنها غافل هستیم و این غفلت وقتی به حسرت تبدیل می شود که آن ها را از دست بدهیم و یا از بابت وجودشان، اطمینان خاطر نداشته باشیم؛ "امنیت و سلامتی" به راستی مگر کم چیزی است.
این ایام گرچه به دلیل بی در و پیکری فضای مجازی و از سویی ناجوانمردی عده ای که هم راستا با دشمن، به دنبال تولید و نشر شایعات و ایجاد هول و هراس بیشتر در دل مردمان هستند، تا حدودی سلامت و امنیت روانی ما در مخاطره قرار گرفته، اما شیوع کرونا باعث شد که علاوه بر بهداشت و سلامت جسم ، قدردان اهمیت امنیت فکر و روان باشیم.
از این منظر به نظرم، کرونا گرچه نُحوستی برای جامعه ما و البته جامعه جهانی به همراه آورده، اما در عین حال به سان شیپورچی ای است که از کوچه های شهر و دیارمان می گذرد و می خواهد تلنگری جدی به همه ما بزند که آی آدم ها، کمی آهسته تر، اندکی مهربان تر و لَختی فکورتر!
به دیگر سخن، این شب ها و روزها بهترین فرصت است برای فکر کردن و بیشتر فکر کردن و به راستی چقدر این نعمت تفکر، ارزشمند و خوب است و از این روست که به تعبیر مولی الموحدین علی(ع) ، ساعتی تفکر از هفتاد سال عبادت برتر است؛ البته مسلم است که نه هر تفکری بلکه آن چه باعث شود انسان به خدا بیشتر نزدیک شود و از این رهگذر، درنگی دیگربار داشته باشد در هدف و چیستی خلقت.
به این خاطر است که امام صادق(ع) می فرماید: "برترین عبادات، اندیشه‌ی مدام در خداوند و قدرت اوست".
