به بهانه پمپاژ نااُمیدی در فضای رسانه ای کشور؛
فخرالدین یوسف پور
کد خبر: ۸۳۲۱۱۷
تاریخ انتشار: ۲۸ اسفند ۱۳۹۸ - ۰۰:۲۵ 18 March 2020

این روزها که نگاهی به تحلیل ها و مطالب منتشر شده در روزنامه ها و مجلات و نیز کانال ها و صفحات فضای مجازی می اندازم، با خود می اندیشم که در این شرایطی که بیش از هر چیز نیازمند تزریق اُمید در اجتماع هستیم، چرا عده ای با یکدیگر مسابقه گذاشته اند در نشان دادن تلخ اندیشی و انتقال فضای نااُمیدانه خود به دیگر افراد جامعه، آن هم در بستر فراخی چون رسانه و خاصتاً فضای مجازی.

واقعیت آن است که برخی بی توجه یا کم توجه به نیمه پُر لیوان حقایق انکارناپذیر جامعه، چنان تلخ اندیشانه قلم می زنند و سخن می گویند که گویی در زمانه ای به سر می بریم که به کل منسوخ شده مروت و معدوم شده وفا!
در ایام پساکرونایی و در واپسین روزهای سالی سخت که آغازش با سیل خانمان برانداز همراه بود و پایانش با نگرانی از شیوع این ویروس منحوس، البته این فضا بیشتر در عرصه رسانه ای مشهود و قابل رصد است اما به راستی در کنار دیدن زشتی ها و پلشتی ها همچون، احتکارهای سودجویانه و غیرمنصفانه، در کنار خودخواهی ها و ندانم کاری ها نباید خوبی ها و زیبایی ها را هم دید و آن را به دیگران هم نشان داد؟!

این که عده ای در راستای مقابله با کرونا با پا گذاشتن بر منیت ها و منافع شخصی و مادی خویش، به نمادهای بارز ایثار و گذشت و مروت و صفا تبدیل شده اند، بی شک نشان از آن دارد که هنوز هم در میان مردمان ما، زیبایی ها و خوبی های بسیاری هست که بی انصافی و قدرناشناسی است اگر آن ها را نادیده بگیریم.

البته شاید این خاصیت و اقتضای رسانه در دوران مُدرن باشد که معمولاً زشتی ها و نقص ها و ضعف ها را بیشتر برای انسان و جامعه ترسیم می کند تا آن سوی قضیه، اما به راستی وظیفه ما نیز تبعیت از همین جریان است یا این که...؟

به اعتقاد نگارنده، همت و ایثار بسیاری از هموطنانمان اعم از کادر پزشکی و به خصوص پرستاران زحمتکش در کنار غیرت و مردانگی طلاب و روحانیون، بسیجیان و دیگر اصناف جهادگر، همچنین بسیاری از نظامیان و ایضاً برخی از مسئولان پای کار باید ضریب رسانه ای داده شود که متاسفانه در این باره همچنان کُمیت رسانه ای مان لنگ است!

از سوی دیگر در این اوضاع و احوال، برخی اندیشمندان و اساتید دانشگاه در جمع بندی وقایع و حوادث سال 98 و ارایه تحلیل در قبال آن، چنان قلم می زنند که گویا زمان فروپاشی اجتماعی در ایران حتی فراتر از مباحث مرسوم سیاسی، قطعی و حتمی است و در این بین، عده ای از هنرمندان که به نسبت بسیاری از اقشار دیگر، بیشترین تمتع و بهره مندی را از همین جامعه و نظام سیاسی داشته اند و البته دارند، آن چنان در اظهار نظرها به خصوص ابراز وجودهای اینستاگرامی ، آینده کشور را سیاه و تیره به تصویر می کشند که فکر می کنیم الساعه در اندیشه کوچ از میهن بوده و قصد دارند در مغرب زمین و یا مشرق زمین، برای همیشه سُکنی بگزینند و خیال بازگشت به وطن را هم ندارند!

سوالی که با این دوستان می توان مطرح کرد این است که به راستی، خواسته یا ناخواسته، دانسته یا نادانسته، پمپاژ این حجم از ناامیدی و تلخکامی در عرصه رسانه ای و به خصوص فضای مجازی با چه هدفی صورت می گیرد و به راستی این وضعیت چه تاثیری بر روحیه، اندیشه و حال جوانان این مرز و بوم خواهد داشت.

ناگفته پیداست که هیچ عقل سلیمی، با واقع بینی و واقع گرایی و البته نقد و انتقاد با هدف اصلاح گری مخالف نیست بلکه غرض این نوشتار، تاکید بر این نکته است که خطرناک تر از ویروس کرونا و یا هر کوفت و زهرمار دیگری، ویروس ناامیدی و پمپاژ آن در جامعه است و این که به هر حال از یاد نبریم که ما آدمیزادیم و گفته اند که " آدمی به اُمید زنده است"
سال نو مبارک

اشتراک گذاری
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۲
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۹:۲۵ - ۱۳۹۹/۰۱/۰۵
جهل...جهل ......جهل ..............
سید محمد
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۶:۴۶ - ۱۳۹۹/۰۱/۱۰
باسلام هرکجا برویم آسمان همین رنگ است خوبی وبدی دردرون ما نهفته است هرکس با عینک خودش می بیند زندگی را باید ازجلو باامید به مقاومت وایستادگی رقم زد دین برای همین روزها لازم است ایثارگری محبت وبیاد خداماندن است
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار