فصل شیدایی ۱۷ شب در قم به اجرا در آمد، نمایشی که خلقت انسان را روایت، تولد و تحرکات تاریخ اسلام را به تصویر و باور های شیعیان را قابل لمس کرد.
نکته مثبت نمایش روایت پر احساس و به‌دور از اغراق و پیچیدگی راوی می باشد، نمایش اجرا می شود، مخاطب در فضا سازی و رویداد غرق می شود و راوی با ذکر جزئیات و حاشیه ها تاثیرگذاری نمایش را بالا می برد و سوالاتی که شاید برای برخی از مخاطبان ایجاد شود را با مثل یک زیر نویس به روشنی پاسخ می دهد.
این‌نمایش به راحتی خلقت، ذلت و بندگی خدا را به تصویر می کشد، چرا که در بخش بازسازی واقعه به آتش کشیدن درب خانه حضرت زهرا (س) دور شدن برخی مسلمانان از دین مبین اسلام و دستورات پیغمبرشان لحظه ای رقم می‌خورد که زمانی از حضور پیامبر اسلام نگذشته و مخلوقات با رهایی بندگی خدا و پیغمبرش به ذلتی تاریخی کشیده می شوند.
این بازسازی را در تاریخ نمایش های آئینی می توان بی مانند دانست، شباهت و تصویر سازی کافی و مناسب، نورپردازی و آتش افروزی به موقع و پس از آن تشیع نمادین که اشک مخاطبان حاضر را دوچندان می‌کند، لحظه ای که از سیدی واعظ تا عامه مردم از بند جسم خود رها شده و کاملا این مصیبت را درک می کنند. این لحظه روضه مصوری بود که عمری بندگی و اشک ریختن در روضه مادر سادات و تشیع غریبانه ای را برای محبان و فرزندانش قابل لمس کرد، مداحی مناسب، نور سبز، حرکت تابوت نمادین به میان مردم، یتیمانی که جلوی خانه بی مادری را زجه می زدند و غربت علی(ع) همگی از صفات بارز این سکانس از نمایش بود.
استفاده از مداحی و برخی اصوات در این نمایش حرکت جالب و خوبی بود که به جرات می‌توان گفت بهترین آن پخش صوت نقاره حرم امام رضا(ع) بود.
حضور نمایش فصل شیدایی در قم موقعیت خوبی بود برای استفاده خانواده های قمی و بازسازی وقایع و رویداد های مهم تاریخ اسلام در پیشروی نسل چهارم انقلاب که هم اکنون در مقابل بمباران رسانه ای و تهاجم فرهنگی دشمن واقع شده و برنامه هایی مثل فصل شیدایی همان پادزهر سالمی است که در بین چاره اندیشی ها برای آموزش مفاهیم به جوانان یک انتخاب درست است و آن را می توان یک کار تمیز فرهنگی دانست.
فصل شیدایی را می توان سرآغاز تغییر نگاه ها به جامعه فرهنگی قم دانست، چرا که قطعا مسوولان، بازیگران، نویسندگان و دست اندر کاران عرصه فرهنگ، هنر و رسانه قم می بایست با یک ذائقه شناسی از فصل شیدایی سلیقه مردم قم را متوجه و در راه آن قدم بردارند.
فصل شیدایی حضور و نمایش را در قم را فرصتی دانسته بود تا به سراغ تاریخ آئینی و انقلابی قم برود، اجرا از حضور حضرت امام(ره) در قم و بیان وقایع ۱۵ خرداد و ۱۹ دی ودر نهایت ختم کردن آن به حضور مردم قم در دفاع مقدس.
استفاده از ظرفیت و موقعیت نمایش برای معرفی دو تن از شهدای شاخص شهر قم، شهیدان زین الدین، و به تصویر کشیدن لحظه شهادت آن دو بزرگوار آن هم به صورت قابل لمس و طبیعی از دیگر آورده های فصل شیدایی برای قم بود.
به تصویر کشیدن رشادت های شهیدان زین الدین و لشکر ۱۷ علی ابن ابی طالب، روحیه دادن فرمانده جوان به نیرو ها که گویی مجاهدی ریش سفید است، بر افراشتن پرچم ایران به عنوان یک حرکت آرمانی و استفاده از ادوات جنگی که بسیار به واقعیت نزدیک بود از دیگر صفات بارز این بخش از نمایش بود.
در میان نمایش با دقت بر حضار برخی از یادگاران دفاع مقدس به چشم‌می خوردند که در لحظه شهادت شهیدان زین الدین لحظاتی خود را به سال های دور و روز های رشادتشان بردند و با استفاده از فضاسازی خوب نمایش، روزگار جنگ را‌مرور کردند.
نکته بسیار مثبت و استفاده مناسب فصل شیدایی در پایان‌نمایش آن بود که از ظرفیت پیش آمده و حس و حال مخاطب استفاده کافی را جهت تبیین و روشنگری مسائل روز استفاده می‌کند و پس از تصویر سازی جنگ گرم به سراغ جنگ نرم می‌رود و در اختتامیه ساحل آرامش حقیقی یعنی حضور حضرت بقیت الله را به مردم گوش زد کرد.
فصل شیدایی مصداق بارز یک نمایش مناسب آئینی تاریخی بود که با گذر از درامد زایی و برگزاری به صورت رایگان نشان داد فرهنگ مورد حمایتش است، مهمی که الگویی است برای دستگاه های فرهنگی دولتی تا با نگاه دقیق و موشکافانه از ظرفیت فراهم شده استفاده کنند.
حضور نمایش فصل شیدایی در قم موقعیت خوبی بود برای استفاده خانواده های قمی و بازسازی وقایع و رویداد های مهم تاریخ اسلام در پیشروی نسل چهارم انقلاب که هم اکنون در مقابل بمباران رسانه ای و تهاجم فرهنگی دشمن واقع شده و برنامه هایی مثل فصل شیدایی همان پادزهر سالمی است که در بین چاره اندیشی ها برای آموزش مفاهیم به جوانان یک انتخاب درست است و آن را می توان یک کار تمیز فرهنگی دانست.
فصل شیدایی را می توان سرآغاز تغییر نگاه ها به جامعه فرهنگی قم دانست، چرا که قطعا مسوولان، بازیگران، نویسندگان و دست اندر کاران عرصه فرهنگ، هنر و رسانه قم می بایست با یک ذائقه شناسی از فصل شیدایی سلیقه مردم قم را متوجه و در راه آن قدم بردارند.
فصل شیدایی حضور و نمایش را در قم را فرصتی دانسته بود تا به سراغ تاریخ آئینی و انقلابی قم برود، اجرا از حضور حضرت امام(ره) در قم و بیان وقایع ۱۵ خرداد و ۱۹ دی ودر نهایت ختم کردن آن به حضور مردم قم در دفاع مقدس.
استفاده از ظرفیت و موقعیت نمایش برای معرفی دو تن از شهدای شاخص شهر قم، شهیدان زین الدین، و به تصویر کشیدن لحظه شهادت آن دو بزرگوار آن هم به صورت قابل لمس و طبیعی از دیگر آورده های فصل شیدایی برای قم بود.
به تصویر کشیدن رشادت های شهیدان زین الدین و لشکر ۱۷ علی ابن ابی طالب، روحیه دادن فرمانده جوان به نیرو ها که گویی مجاهدی ریش سفید است، بر افراشتن پرچم ایران به عنوان یک حرکت آرمانی و استفاده از ادوات جنگی که بسیار به واقعیت نزدیک بود از دیگر صفات بارز این بخش از نمایش بود.
در میان نمایش با دقت بر حضار برخی از یادگاران دفاع مقدس به چشم‌می خوردند که در لحظه شهادت شهیدان زین الدین لحظاتی خود را به سال های دور و روز های رشادتشان بردند و با استفاده از فضاسازی خوب نمایش، روزگار جنگ را‌مرور کردند.
نکته بسیار مثبت و استفاده مناسب فصل شیدایی در پایان‌نمایش آن بود که از ظرفیت پیش آمده و حس و حال مخاطب استفاده کافی را جهت تبیین و روشنگری مسائل روز استفاده می‌کند و پس از تصویر سازی جنگ گرم به سراغ جنگ نرم می‌رود و در اختتامیه ساحل آرامش حقیقی یعنی حضور حضرت بقیت الله را به مردم گوش زد کرد.
فصل شیدایی مصداق بارز یک نمایش مناسب آئینی تاریخی بود که با گذر از درامد زایی و برگزاری به صورت رایگان نشان داد فرهنگ مورد حمایتش است، مهمی که الگویی است برای دستگاه های فرهنگی دولتی تا با نگاه دقیق و موشکافانه از ظرفیت فراهم شده استفاده کنند.
منبع: تابناک
